"Revalideren is topsport"
Puzzelen met je lijf
Op de dag van de operatie gaat alles eigenlijk vanzelf. Je hoeft je alleen op een bepaalde tijd te melden. “Vanaf dat moment ben je echt een patiënt en wordt alles zo makkelijk mogelijk voor je gemaakt”, vertelt Amy. Maar zodra je naar huis mag, wordt het anders. “Ik mocht na een nachtje in het ziekenhuis naar huis. Mijn ouders kwamen me ophalen. Ze hadden een vooraf gehuurde rolstoel meegenomen. Zo rolde ik over de parkeerplaats naar de auto. Daar begon het: hoe krijg je een been, met een brace eromheen, zonder al te veel pijn in de auto?”
Hulp nodig bij alles
“En dan thuis. De eerste twee weken zat ik in de rolstoel. Ik voelde me echt beperkt. Ik kon zelf geen glas water pakken, me niet aankleden of mijn veters strikken. Voor alles had ik hulp van anderen nodig. Gelukkig kreeg ik die ook. En mijn vriendinnen belden me of ze mij even konden ‘uitlaten’. Heerlijk zo’n rondje wandelen. Door corona weten we allemaal wat het betekent om thuis opgesloten te zitten. En in zo’n rolstoel is het helemaal niet te doen.”
Mentaal heftig
Niet alleen praktische dingen zijn moeilijk na een operatie. Ook mentaal is het zwaar. Het doet wat met je dat je constant van anderen afhankelijk bent. “Dat gevoel is niet fijn. Normaal kan ik doen wat ik wil, maar na die knieoperatie was dat wel even anders. Soms had ik last van FOMO (Fear Of Missing Out). Dan zag ik dat vriendinnen samen een dagje naar het strand gingen. Zelf zat ik met factor 50 op mijn littekens in de tuin. Maar ja, met krukken over het zand lopen, om daar weg te branden in de zon, leek mij geen goed idee.”
Topsport
“De uitstapjes die ik wél maakte, waren naar de fysiotherapeut. Twee keer per week in de auto voor een sessie. Soms waren die pijnlijk. Mijn therapeut zei dan: ‘Aan iedere sessie komt weer een eind, denk daar maar aan’. En hij zei dat revalideren topsport is. Zo voelt dat ook. Het is echt hard werken. Steeds opnieuw oefeningen doen en ook op tijd uitrusten. Alles wat je normaal even tussendoor doet, kost ineens veel meer energie.”
Einde in zicht
“Ik heb nog een paar maanden te gaan tot ik helemaal gerevalideerd ben. De afgelopen weken heb ik vaak bedacht hoe dankbaar ik ben dat alles weer steeds beter werkt. Ook ben ik dankbaar voor alle mensen om mij heen die mij gedurende de revalidatieperiode hebben geholpen. Ik stond niet direct te springen voor de operatie, maar ik wist dat ik er veel aan zou hebben. Ik ben nu al heel blij met het resultaat.”
