Wiebke Goëtjes (57)
Al die tijd schuldig
'Sinds een paar jaar ben ik mantelzorger voor mijn moeder met dementie. Al die tijd voel ik me al schuldig. Schuldig dat ik haar ’s avonds alleen thuis liet nadat ik voor haar had gekookt. Schuldig dat ik haar overdag een paar uur alleen moest laten, toen ik bij haar was ingetrokken. Schuldig toen het écht niet meer ging en ik haar uit haar vertrouwde huis weg moest halen. En schuldig omdat ik het zwaar vind en ook tijd wil voor mezelf.'
Klokje rond bij haar
'Mijn moeder zit nu in een verzorgingshuis. Ze kan niet zelf op de knop drukken, dus als er iets is kan ze niemand alarmeren. Ik ben nog steeds klokje rond (van 11 tot 23 uur) bij haar. Tot voor kort sliep ik daar nog.'
Niet thuis slapen
'Mijn moeder heeft last van dwanghandelingen. Onder haar kussen legt ze wel acht handdoeken in allerlei vormen om het goed te krijgen, soms is ze daar de hele nacht mee bezig. Ook ik bleef maar aan dat kussen sjorren, totdat we allebei zaten te huilen. Ik heb de nachtzuster toen uitgelegd dat ik niet thuis kan slapen als ik niet zeker weet dat ze in goede handen is als ze zo’n bui heeft. De nachtzuster heeft beloofd ’s nachts elk uur even te kijken.'
'Dit soort dingen zijn zó belangrijk. Als ik weet dat mijn moeder goed wordt verzorgd, dan voel ik me ook minder schuldig.'