Op huisbezoek
Het is maandagmiddag en ik sta op de stoep van mevrouw Dimitri. Als ledenadviseur beantwoord ik niet alleen de telefoon, maar ga ik soms ook op huisbezoek. Iets wat we vooral doen als het gaat om zaken die meer emotioneler of kwetsbaarder zijn. Want sommige onderwerpen lenen zich beter om persoonlijk te worden besproken, in de vertrouwde thuissfeer.
Zoals bij mevrouw Dimitri. Een alleenstaande dame op leeftijd, maar met een fitte uitstraling. Hartelijk ontvangt ze me. “Wil je wat drinken?”, vraagt ze als ik op de bank ga zitten. “Koffie, water of wellicht een glaasje wijn?” Ik glimlach om de laatste optie. “Ik ben aan het werk, dus ik houd het op water, bedankt.” Even later komt ze aanzetten met water in twee sierlijke wijnglazen. “Je moet het toch een beetje leuk houden voor jezelf”, lacht ze. We babbelen kort wat, dan kom ik ter zake. “Mijn collega vertelde me dat u gebeld had en graag personenalarmering wilde. Maar dat u zich afvraagt of het in uw geval wel kan.”
“Klopt”, zegt mevrouw Dimitri. “Een vriendin van mij is onlangs thuis gevallen. Dat heeft me aan het denken gezet. Ik ben ook de jongste niet meer.” Ze pauzeert even met een slokje water en zucht. “Alleen weet ik niet of ik er wel voor in aanmerking kom. Ik heb geen kinderen of partner en al mijn vrienden zijn op leeftijd. Dus tsja, wie kan ik dan inschakelen als ik val?!” Ik zie aan haar gezicht dat die gedachte er inhakt.
